EEN WERKNEMER OVER ZIJN ERVARINGEN IN WW2.

EEN WERKNEMER OVER ZIJN ERVARINGEN IN WW2.

Jorke kamstra

Jorke Kamstra

In 1985 vertelde Jorke Kamstra, aan een journalist van de Leeuwarder courant, over zijn ervaringen bij de Artillerie Inrichtingen gedurende de 2e wereldoorlog:
Begin 1940 kreeg ik via voorspraak van een neef en diens chef, die bij de Artillerie inrichtingen (‘De Hembrug’) werkten een baan op de afdeling samenstelling. Ik ging direct aan de slag. Ik moest bajonetgrepen verven, honderden, duizenden. Oude geweren, van allerlei kanten opgediept werden omgebouwd tot karabijnen. Ze gingen van afdeling tot afdeling en de onderdelen werden bij ons geassembleerd. Saai dat het was! Bar en boos, elke dag die grepen in de menie zetten. Kwast er een paar keer over en klaar was Kees. Tot ik eens klaagde bij mijn chef. Die kon het zich wel indenken. Ik kreeg toen werk op de schietbaan, in de kelder* waar ook al die karabijnen werden ingeschoten. Eerst moest ik bij het schijvensysteem werken. Dat was al heel wat beter dan bij die bajonetgrepen. Later kreeg ik de kans om te laten zien dat ik echt wel iets van schieten afwist. Ik had immers bij de B.V.L. (Bijzonder Vrijwillige Landstorm) mijn scherpschutters insigne gehaald. Toen was mijn kostje gekocht en kwam ik bij de ploeg die de karabijnen moest inschieten. Dat was echt prettig werk, maar toen kwam de oorlog. We waren natuurlijk net zo overrompeld en benauwd als iedereen. En we waren er bovendien zeker van, dat die Duitsers ons hele bedrijf plat zouden gooien. Maar nee! Er is geen bom gevallen. We hebben staan kijken naar de enorme brand in de petroleumhavens aan het Noordzeekanaal.

brand petroleumhaven

De door de Engelsen in brand gestoken tanks van de petroleumhaven

Dat was een vreselijk gezicht, die  brandende tanks. Eigenlijk viel die hele oorlog op dat moment voor onze fabriek erg mee, als je het nou bekijkt. Pas op het eind van de bezetting hebben de Duitsers de zaak daar verwoest. Maar toen was ik er al lang al weg”. 
*kelder (juiste plaats onbekend) ©verhaal en foto Jorke Leeuwarder courant. Andere foto onbekend.

Plaats een reactie